کیفیت اختلافات گروههای حاضر در حاکمیت
کیفیت اختلافات گروههای حاضر در حاکمیت
در حاکمیت امروز نظام اسلامی در ایران قدرت چگونه میان گروههای مختلف، تقسیم و توزیع شده است؟ اختلافاتی که مظاهر آنرا اخیراً در سخنان محود احمدی نژاد و یا آیت الله مهدوی کنی دیدیم، چه گستره و عمق و شدتی دارد؟ سرانجام آن چه خواهد بود؟ آیا یکی از جناح ها یا گروهها آنقدر اهرم های قدرت را در دست خود متمرکز خواهد کرد که جای مجادله ای برای رقیبان باقی نگذارد و یا اختلافات در شکل اصطکاکات زودگذر بدراز خواهد کشید؟
در میزگرد زمینه ها و زمانه ها، علی افشاری می گوید که منطق قدرت در جمهوری اسلامی از ابتدا در مسیر "تقسیم بر دو" شکل گرفته است. هر گروهی برای تثبیت خود در قدرت، دیگران را حذف کرده و خود به دو قسمت شده است او معتقد است که جناح محافظه کار را می توان به سه دسته تقسیم کرد: محافظه کارهای سنتی که در قالب روحانیت مبارز نمایش داده می شوند، محافظه کاران تکنوکرات که چهرۀ بارز آن محمد باقر قالیباف است و اصولگرایان افراطی که محمود احمدی نژاد بخش کوچکی از آن است و بخشی که به نظر علی افشاری در انتخابات مجلس هشتم بسیار ضعیف شده است.او ضمن آنکه وجود اختلافات را تأئید می کند، گسترۀ آن را محدود می داند. وی می گوید:" بر سر بقاء نظام، هیچ اختلافی بین سه گروه وجد ندارد. او براین باور است که نقش آیت الله خامنه ای در تعیین محدودۀ این اختلافات،مهم است. رهبر جمهوری اسلامی ایران وجود این اختلافات را برای حفظ کنترل این مجموعه در دست خود، مفید می داند و هم اوست که هربار زنگ خاتمۀ جدال را به صدا در می آورد. رضا علیجانی، فعال ملی-مذهبی در تهران ضمن تأید وجود اختلافات، ترسیم مرزبندی رقیقی را میان آنها دشوار می داند و می گوید:" صرفنظر از اینکه در زمینۀ دفاع از حقوق بشر و دموکراسی، هیچیک از گروهها، تفاوت بارزی با هم ندارند، رگه هایی از تفکرات اقتصادی، مذهبی و سیاسی مشترک در گفتمان آنها وجود دارد که تمایز آنها را بعنوان گروههای منسجم، مشکل می کند. مثلاً آیت الله کنی بعلت رابطه ای که با توده های مردم دارد، مسئلۀ گرانی را می فهمد و مسئولیت آن را بدوش دولت می گذارد ولی در عین حال از نظر فرهنگیف طالب همان محدودیت است که منظور نظر دولت و آیت الله مصباح یزدی است. رضا علیجانی معتقد نیست که شدت این اختلافات در حال حاضر منجر به دوری جناح تکنوکرات از حاکمیت و پیوستنش به نیروهای مدنی و دموکراسی خواه خواهد شد. او می گوید:" کادرهای حکومت از پایین ترین لایه های اجتماعی بیرون آمده اند و یا بخاطر عهده دار شدن مسئولیت های عملی و یا بخاطر تحصیلات در خارج، مرتباً با افکار و باورهای سنتی در چالش قرار می گیرند و بخشی زا آنها به بازسازی فکری خود می پردازد. این امریست که مسیری طولانی دارد و در صورتیکه نیروهای مدنی، قدرت گیرند، این بخش می تواند در مقاطعی به حرکت نیروهای مدنی نزدیک شوند". او معتقد است :"هر نیرویی بتواند حداقل رفاهی برای مردم بوجود آورد و فضائی برای تنفس نیروهای مدنی ایجاد کند، به نفع دموکراسی خواهد بود اما این روندی است که دیر نتیجه می دهد".
در حاکمیت امروز نظام اسلامی در ایران قدرت چگونه میان گروههای مختلف، تقسیم و توزیع شده است؟ اختلافاتی که مظاهر آنرا اخیراً در سخنان محود احمدی نژاد و یا آیت الله مهدوی کنی دیدیم، چه گستره و عمق و شدتی دارد؟ سرانجام آن چه خواهد بود؟ آیا یکی از جناح ها یا گروهها آنقدر اهرم های قدرت را در دست خود متمرکز خواهد کرد که جای مجادله ای برای رقیبان باقی نگذارد و یا اختلافات در شکل اصطکاکات زودگذر بدراز خواهد کشید؟
در میزگرد زمینه ها و زمانه ها، علی افشاری می گوید که منطق قدرت در جمهوری اسلامی از ابتدا در مسیر "تقسیم بر دو" شکل گرفته است. هر گروهی برای تثبیت خود در قدرت، دیگران را حذف کرده و خود به دو قسمت شده است او معتقد است که جناح محافظه کار را می توان به سه دسته تقسیم کرد: محافظه کارهای سنتی که در قالب روحانیت مبارز نمایش داده می شوند، محافظه کاران تکنوکرات که چهرۀ بارز آن محمد باقر قالیباف است و اصولگرایان افراطی که محمود احمدی نژاد بخش کوچکی از آن است و بخشی که به نظر علی افشاری در انتخابات مجلس هشتم بسیار ضعیف شده است.او ضمن آنکه وجود اختلافات را تأئید می کند، گسترۀ آن را محدود می داند. وی می گوید:" بر سر بقاء نظام، هیچ اختلافی بین سه گروه وجد ندارد. او براین باور است که نقش آیت الله خامنه ای در تعیین محدودۀ این اختلافات،مهم است. رهبر جمهوری اسلامی ایران وجود این اختلافات را برای حفظ کنترل این مجموعه در دست خود، مفید می داند و هم اوست که هربار زنگ خاتمۀ جدال را به صدا در می آورد. رضا علیجانی، فعال ملی-مذهبی در تهران ضمن تأید وجود اختلافات، ترسیم مرزبندی رقیقی را میان آنها دشوار می داند و می گوید:" صرفنظر از اینکه در زمینۀ دفاع از حقوق بشر و دموکراسی، هیچیک از گروهها، تفاوت بارزی با هم ندارند، رگه هایی از تفکرات اقتصادی، مذهبی و سیاسی مشترک در گفتمان آنها وجود دارد که تمایز آنها را بعنوان گروههای منسجم، مشکل می کند. مثلاً آیت الله کنی بعلت رابطه ای که با توده های مردم دارد، مسئلۀ گرانی را می فهمد و مسئولیت آن را بدوش دولت می گذارد ولی در عین حال از نظر فرهنگیف طالب همان محدودیت است که منظور نظر دولت و آیت الله مصباح یزدی است. رضا علیجانی معتقد نیست که شدت این اختلافات در حال حاضر منجر به دوری جناح تکنوکرات از حاکمیت و پیوستنش به نیروهای مدنی و دموکراسی خواه خواهد شد. او می گوید:" کادرهای حکومت از پایین ترین لایه های اجتماعی بیرون آمده اند و یا بخاطر عهده دار شدن مسئولیت های عملی و یا بخاطر تحصیلات در خارج، مرتباً با افکار و باورهای سنتی در چالش قرار می گیرند و بخشی زا آنها به بازسازی فکری خود می پردازد. این امریست که مسیری طولانی دارد و در صورتیکه نیروهای مدنی، قدرت گیرند، این بخش می تواند در مقاطعی به حرکت نیروهای مدنی نزدیک شوند". او معتقد است :"هر نیرویی بتواند حداقل رفاهی برای مردم بوجود آورد و فضائی برای تنفس نیروهای مدنی ایجاد کند، به نفع دموکراسی خواهد بود اما این روندی است که دیر نتیجه می دهد".
منبع : رادیو فرانسه
0 نظرات:
ارسال یک نظر